Ik heb soms weleens het gevoel alsof ik vooruitgeduwd word, dat een hand me zacht duwt, ‘ga tekenen, maak een foto.’ Misschien is dat wat ze ‘drive’ noemen. Ik kan eigenlijk niet anders. Zonder dat zou mijn leven een stuk grijzer zijn. Nu ik dit schrijf bevinden we ons in een nieuwe vreemde, misschien zelfs vervremende situatie waarin gesubsidieerde kunst op de achtergrond raakt door een gebrek aan geld. Tevens is er een overvloed aan angst en onzekerheid. Misschien juist wel een periode waarin kunst meer dan ‘ooit’ (de tijd dat ik leefde) nodig is.Mijn foto’s en tekeningen gaan over de kwetsbaarheid van de mens. Wat als je alles bent kwijtgeraakt (om wat voor reden dan ook), je mooie vertrouwde spullen, je kleding, je geld, je huis. Wat blijft er over? Hoe hou je je lichaam recht? Hoe blijf je glimlachen, vertrouwen hebben in moeilijke situaties, hoe blijf je jezelf? Wat is dat, jezelf? Dat is wat me bezighoudt. En dat probeer ik te verbeelden. Ik fotografeer en teken lichamen, de kracht, de trots, de kwetsbaarheid. Hiervoor wilden een paar bijzondere mensen model voor me staan en openden zich voor me. Dat vind ik heel bijzonder, want er is niets zo lastig als je kwetsbaarheid laten zien.